در خوردن بشر،خاک از بس که حرص دارد

اي آفتاب مشکو زي باغ کن شتاب

کز پشت شير تافت دگرباره آفتاب

مرداد ماه باغ به بار است گونه گون

از بسد و زبرجد و لولوي ديرياب

هم شاخ راز ميوه دگرگونه گشت چهر

هم باغ را به جلوه دگرگونه شد ثئياب

بنگر بدان گلابي آويخته ز شاخ

چون بيضه‌هاي زرين پر شکر و گلاب

سيب سپيد و سرخ به شاخ درخت بر

گويي ز چلچراغ فروزان بود حباب

يا کاويان درفش است از باد مضطرب

وان گونه گون گهرها تابان از اضطراب

انگور لعل بيني از تاک سرنگون

وان‌غژم‌هاش يک‌به‌دگر فربي‌ و خوشاب

پستان مادريست فراوان سر اندرو

و انباشته همه سرپستان به شهد ناب

يک خوشه زردگونه به رنگ پر تذرو

ديگر سياه گونه به‌سان پرغراب

يک رز چو اژدهايي پيچيده بر درخت

يک رز چو پارسايي خميده بر تراب

يک‌رزکشيده همچو طنابي و دست طبع

ديباي رنگ رنگ فروهشته برطناب

يک ‌رز نشسته ‌همچو يکي ‌زاهدي که ‌دست

برداردي ز بهر دعاهاي مستجاب

وانک ز دست و گردنش آويخته بسي

سبحه رخام ودانه به‌هر سبحه بي‌حساب

باغست نار نمرود آنگه کجا رسيد

از بهر پور آزرش آن ايزدي خطاب

آن شعله‌ها بمرد و بيفسرد ليک نور

اخگر بسي به شاخ درختان بود بتاب

روي شليل شد به مثل چون رخ خليل

نيمي ز هول زرد و دگر سرخ از التهاب

آلوي زرد چون رخ در باخته قمار

شفرنگ سرخ چون رخ دريافته شراب

شفتالوي رسيده بناگوش کود کيست

وان زردمو يکانش به صندل شده خضاب

ملک الشعراي بهار